Οι άνθρωποι φοβούνται να είναι μόνοι τους. Αισθάνονται ανασφάλεια όταν κάνουν ακόμη και την πιο απλή ασχολία μόνοι τους. Σπάνια βλέπεις ανθρώπους να είναι μόνοι σε μια καφετέρια, κι όταν γίνεται αυτό συνήθως έχουν το wifi σαν συντροφιά, μη ξεκολλώντας το βλέμμα τους από την οθόνη. Όχι επειδή βλέπουν ή διαβάζουν κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον στο κινητό τους, αλλά γιατί φοβούνται πως αν κάποιος τους δει να απολαμβάνουν την παρέα του εαυτού τους, θα τους χαρακτηρίσουν outsider ή ακόμη και creepy. Από πότε η μοναχικότητα έγινε creepy;
Από τότε που η ανασφάλεια μετατράπηκε σε εξαναγκαστική εξωστρέφεια. Αλληλοεξαρτόμαστε τόσο πολύ από τους υπόλοιπους, που ξεχνάμε να βρούμε την ευτυχία στον εαυτό μας. Έχουμε συνδέσει την ευτυχία με την ποσότητα -πόσοι άνθρωποι συναποτελούν τον περίγυρό μας, πόσες σχέσεις είχαμε, και σε μια ακραία περίπτωση, πόσα likes λαμβάνει μια φωτογραφία. Ακραία, αλλά υπάρχουσα.
Ακόμη και τα social media όμως, είναι μια απεγνωσμένη κοινωνική αναρρίχηση: "Κοιτάξτε πόσο ενδιαφέρουσα και γεμάτη είναι η ζωή μου". Κατασκευάζεις την εικονική ευτυχία σου προκειμένου να την παρουσιάσεις στα μάτια των "φίλων" σου στο Facebook, ενώ την ίδια στιγμή απομονώνεις τον εαυτό σου από τους άλλους και υπερμεγενθύνεις την μοναξιά σου. Αλλά δεν πειράζει, κοίταξε πόσα likes πήρες!
Φτάνεις σε ένα σημείο, να μην ξέρεις καν ποιος είσαι πραγματικά -έξω από τον εικονικό κόσμο που έχεις επιλέξει να χτίσεις. Γιατί πολύ απλά, έχεις ξεχάσει να περάσεις λίγο χρόνο με τον εαυτό σου, να ανακαλύψεις ιδιαίτερες πτυχές του χαρακτήρα σου, τι μπορείς να καταφέρεις, τι μπορείς να δημιουργήσεις, τι πραγματικά σε κάνει να γελάς όταν δεν σου "επιβάλλει" το γέλιο ένα πολυφορεμένο meme. Κι όλα αυτά, για τον φόβο του πώς θα γίνει αντιληπτή η επιλεγμένη μοναχικότητα σου από τους άλλους.
Το να είσαι δημοφιλής είναι υπερεκτιμημένο. Το να βρίσκεσαι σε πολλούς κοινωνικούς -ανούσιους- κύκλους, να γνέφεις φιλικά σε άτομα που γνωρίζεις ελάχιστα, δεν σου προσφέρει τίποτα, απλώς σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Το να είσαι μοναχικός είναι υποτιμημένο. Ίσως να αισθανθείς άβολα στην αρχή γιατί είναι μια καινούρια εμπειρία, αλλά σταδιακά αποκτάς μια αυτοδυναμία που σε στέλνει ψηλότερα από τους άλλους. Όχι με κάποια σνομπ, αφ' υψηλού έννοια, αλλά με την έννοια ότι μπορείς να κάνεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου ευτυχισμένο, δίχως να στηρίζεσαι σε κάποιον άλλον.
Δεδομένου ότι είμαστε εγγενώς κοινωνικά πλάσματα, μας εγκαθιστούν έμμεσα την αντίληψη ότι η ευτυχία προκαλείται μέσω της αλληλεπίδρασης, κάτι που ισχύει. Ωστόσο, έχουμε απεκδυθεί την εξατομίκευση μας και συσσωρεύουμε τους εαυτούς μας στο πολιτιστικό παραδειγματισμό. Και η συμμόρφωση αυτή εκτρέφει την στασιμότητα.
Το κατασκεύασμα της "αγάπης" μας δίνει το πιο καθολικό παράδειγμα. Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε κατά το ήμισυ ολοκληρωμένες οντότητες, κι ότι πρέπει να βρούμε το άλλο μας μισό για να βιώσουμε την πραγματική ευτυχία. Ξεχνάμε όμως ότι δεν βρίσκεις την αγάπη, δεν εξαναγκάζεις τον εαυτό σου σε αυτήν, απλώς συμβαίνει -you don't find love, you just fall.
Η αγάπη αποκτά την μορφή ασπίδας ενάντια στην μοναξιά, μια αναγκαιοποίηση αντί για μια συμπαντική ανταμοιβή. Έτσι οι σχέσεις μετατρέπονται σε προσδοκία, και η μονογαμία σε επιφανειακή δήλωση μη- μοναχικότητας. Εάν είσαι single σίγουρα θα έχεις ακούσει την ερώτηση "γιατί δεν έχεις σχέση;" ως εάν πρέπει να βρίσκεσαι σε σχέση σε κάθε σημείο της ζωής σου προκειμένου να συμβαδίζεις με αυτό που εκλαμβάνεται ως "φυσιολογικό".
Όταν είσαι μόνος αποκτάς περιέργεια για περισσότερα πράγματα, εξασκείς το μυαλό σου, εξελίσσεις τον χαρακτήρα σου και τις δυνατότητες σου, γίνεσαι ανεξάρτητος. Η ανεξαρτησία δεν θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ως υπερδύναμη. Είναι σίγουρα ένα τεράστιο προσόν, αλλά προκειμένου να ζήσεις επί της ουσίας, δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζεις τα πάντα μόνος σου. Ναι μεν χρειάζεται δύναμη να είσαι μόνος απέναντι σε δύσκολες καταστάσεις, αλλά θέλει ακόμη περισσότερη δύναμη να δεχτείς βοήθεια -αν όχι απαραίτητα επειδή την χρειάζεσαι, έστω επειδή κάποιος άλλος στην προσφέρει απλόχερα.Γιατί είναι καλό να είσαι ανεξάρτητος, αλλά χρειάζεται να είσαι και ευάλωτος, διαφορετικά κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Τον εμποδίζεις από το να αισθανθεί.
Όταν ξέρεις τόσο καλά τον εαυτό σου, έχεις καλύτερη αντίληψη για το ποια άτομα θέλεις να έχεις δίπλα σου. Τα άτομα που πραγματικά θα σε κάνουν ακόμη πιο ευτυχισμένο απ' ότι κατάφερες να είσαι. Οι σχέσεις σου με τους ανθρώπους αποκτούν ποιότητα, γιατί είναι αβίαστες. Γιατί δεν χρειάζεσαι την ύπαρξη του άλλου στην ζωή σου, αλλά παρ' όλα αυτά την έχεις επιλέξει. Δεν βαστιέσαι από μια σχέση φοβούμενος την μοναξιά, γιατί ξέρεις ότι περνάς όμορφα και μόνος. Έτσι, δεν παραμένεις στο άσχημο, αλλά περιμένεις το καλύτερο.
Όμορφο και γεμάτο ουσία...Το γεγονός ότι δεν ανάγεις κανένα απόλυτο σε ιδανικό το κάνει να ξεχωρίζει από πολλά just-feel-good άρθα που κυκλοφορούν εκεί έξω.
ReplyDeleteΣε ευχαριστώ πολύ :)
DeleteΛες και είσαι μες το μυαλό μου ρε συ...απλά όμορφο περιεκτικό και απόλυτα σωστο❤φιλάκια χωριανηη
ReplyDeleteΕκπληκτική δουλειά, μπράβο Βενετία! Συνέχισε έτσι, είσαι μια πηγή θετικής ενέργειας και δυναμικότητας, είσαι ένα πρότυπο♥♥♥
ReplyDeleteΑπλά εκπληκτικό! Έχεις τόσο δίκιο αλλά συνεχίζουμε να νιώθουμε "περίεργα" όταν είμαστε στον δρόμο μόνοι η στο σχολείο επειδή μας δείχνουν με το δάχτυλο και λένε Α να αυτός δεν έχει φίλους και το θεωρούν κακό και σε κάνουν να το πιστέψεις και συ μετά αυτό.
ReplyDeleteΜπράβο ρε βενι γιαφτο για αυτό σε θαυμάζω και σε υποστηρίζω σινεχισε εστί #goodmood
ReplyDeleteΕιλικρινά θεωρείται περίεργο να απολαμβάνεις την παρέα του εαυτού σου. Ομολογώ πως πολλές φορές μου έχει τύχει να περνάω καλύτερα μόνη μου παρα όταν βρισκόμαι με άλλους. Και φυσικά αυτό είναι αλλόκοτο έως και κατακριτέο ειδικά για έναν νέο άνθρωπο! Μα γιατί? Βλέπω γύρω μου πολλούς ανθρώπους σε παρεες που δείχνουν να περνούν καλά χωρίς όμως να συμβαίνει αυτό. Προτιμούν να δείχνουν ότι περνούν καλά και όχι να περνούν όντως καλά... είναι κρίμα! Γιατί να θεωρείσαι αντικοινωνικός αν θες να κάτσεις λίγο με τον εαυτό σου, να πας μόνος σου ένα σινεμά, μια βόλτα? Ναι μου αρέσει και περνάω καλά όταν είμαι με τους φίλους μου αλλά θέλω και στιγμές από εμένα με εμένα για εμένα.
ReplyDeleteΕιλικρινά δεν έχω ταυτιστεί τόσο με άλλο άρθρο ποτέ! Πραγματικά ένιωθα περίεργα που μου άρεσε η μοναξιά μου, λόγο του ότι είμαι και πολύ εσωστρεφείς και μαρεσει η ανεξαρτησία μου. Πολλοί το θεωρούν weird και award αλλά με κάνει να νιώθω ότι μπορώ να τα κάνω όλα μόνη μου γιατί έχω συνηθίσει την παρέα με τον εαυτό μου και ποτέ μου δεν έχω νιώσει μόνη σε αντίθεση με καπιες φίλες μου που φοβούνται να σπουδάσουν στο εξωτερικό γιατί θα είναι μόνες τους, εμένα παντός με ξετρελάνει η ιδέα της ανεξαρτησίας και δεν φοβάμαι να ζω with me, myself and I❤️
ReplyDeleteΑπίστευτο άρθρο πραγματικά είναι ένα θέμα το οποίο επικρατεί αλλά κανένας δεν το συνειδητοποίει και κανεις δεν μπαίνει στην διαδικασία να ασχοληθεί. Ξέρω Ακριβώς πως είναι αυτό το συναίσθημα του "φοβάμαι μη μείνω μόνος" και το μόνο που καταφέρνεις ακολουθώντας αυτό το συναίσθημα είναι να μένεις πίσω και να δημιουργείς σχέσεις με άτομα από ανάγκη και όχι από καθαρή επιλογή. Μπράβο σου και πάλι μπράβοοο σου
ReplyDeleteΕχει πρπ ενα μηνα που εφυγα απο ελλαδα,ελπιζω μονιμα,και ζω πρωτη φορα Μ Ο Ν Η μου. Πραγματικαααα μιλησες στη ωυχη μου μωρε θεαρααααααα <3 λοβ γιου γκερλλ
ReplyDeleteΕιλικρινά με άγγιξες απίστευτα πολύ. Είμαι 17 χρονών και σκέφτομαι ακριβώς σαν τον τύπο ανθρώπου που περιέγραψες στην αρχή του κειμένου σου. Όσα λες είναι δύσκολο να εφαρμοστούν αλλά σίγουρα θα ήταν καλύτερο για όλους όσους είναι σαν εμένα. Συνέχισε να γράφεις τέτοια άρθρα είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα.
ReplyDeleteΕιλικρινά με άγγιξες απίστευτα πολύ. Είμαι 17 χρονών και σκέφτομαι ακριβώς σαν τον τύπο ανθρώπου που περιέγραψες στην αρχή του κειμένου σου. Όσα λες είναι δύσκολο να εφαρμοστούν αλλά σίγουρα θα ήταν καλύτερο για όλους όσους είναι σαν εμένα. Συνέχισε να γράφεις τέτοια άρθρα είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα.
ReplyDelete