Adidas Originals gang
WHAT'S NEW
ΗΡΘΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΟ ΟΣΚΑΡ ΜΟΥ
Μια από τις αγαπημένες μου καμπάνιες ήταν σε συνεργασία με την YSL Beauty για το άρωμα Libre. Οσκαρικό look το βράδυ και μες στα δερμάτινα το πρωί. Το Range Rover είναι το επόμενό μου manifestation -το οπτικοποιώ για να το ακούσει το σύμπαν χαχα
Photographer | vrallhs
YOUR MIND ROCKS. FUCK STYLE.
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι σωστό να γράφω για ένα reality, το οποίο έχω παρακολουθήσει για ελάχιστα λεπτά. Βασικά, δεν θα ήθελα να γράψω για το show καθαυτό, αλλά για τον τρόπο που το αντιμετωπίζουμε. Έχω εκφράσει αρκετές φορές είτε σε κείμενο είτε σε βίντεο, την απογοήτευση μου για το μέσο που έχει μετατραπεί η τηλεόραση.
Με στεναχωρεί να εργάζονται δεκάδες άνθρωποι πίσω από μια παραγωγή που το τελικό αποτέλεσμα να είναι μερικά άτομα κλεισμένα σε ένα σπίτι, εκπορνεύοντας τους εαυτούς τους για μερικά χρήματα -σαν το Game of love. Αντιλαμβάνομαι ότι για τους περισσότερους είναι απλώς μια δουλειά, αλλά δεν παύω να αναρωτιέμαι κάποια βασικά πράγματα. Πρώτον, από όλα τα προγράμματα των οποίων τα δικαιώματα θα μπορούσαν να αγοράσουν, αυτό ήταν το καλύτερο; Δεύτερον, πώς γίνεται να δουλεύουν δεκάδες άτομα για αυτά τα εύπεπτα tv shows, και να υπάρχουν YouTubers που ολομόναχοι παράγουν μακράν πιο επιμορφωτικό και ποιοτικό περιεχόμενο; Τρίτον, οι ίδιοι αποζητούμε από την ποιότητα της τηλεόρασης να αναβαθμιστεί, αλλά η τηλεθέαση των ντοκιμαντέρ είναι μηδενική, και η τηλεθέαση των reality shows εκτοξεύεται. Γιατί;
Ίσως γιατί την ίδια στιγμή που περιμένουμε από τους τριγύρω να μην μας κρίνουν για την εμφάνιση μας, εμείς εκφράζουμε την ενδόμυχη κακία μας κρίνοντας τι φόρεσε η Φωτεινή, και ποιο μοντέλο έγινε πιο "άσχημο" μετά από τις μεταμορφώσεις. "Μα από την στιγμή που βγαίνουν στην τηλεόραση, οφείλουν να αναμένουν και την κριτική". Είπε, ανεβάζοντας quote στο Instagram "only God can judge me".
Γιατί νιώθουμε την αβάσταχτη ανάγκη να χλευάσουμε ένα άτομο που εκτίθεται δημοσίως; Γιατί να έχουμε απόλυτη επίγνωση ότι τα προγράμματα που παρακολουθούμε τόσο φανατικά, είναι trash και το παρουσιάζουμε σαν κάτι ok; Πότε το trash έγινε cool και θεμιτό; Και πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς οι ίδιοι καθορίζουμε την ποιότητα που θα "καταναλώσουμε";
Ως παιδί μεγάλωσα στην εποχή του lifestyle, όταν δηλαδή στην τηλεόραση παρακολουθούσες tv περσόνες να ψάχνουν κυριολεκτικά τα σκουπίδια των διασήμων. Δυστυχώς ως ενήλικη, εξακολουθώ να βλέπω σκουπίδια στην τηλεόραση, και δεν νομίζω να αλλάξει ποτέ. Διότι αισθανόμαστε ικανοποίηση όταν οι κριτές του GNTM αποκαλούν "πλαστική" μια κατά τα άλλα πανέμορφη κοπέλα. Μια κοπέλα που οι μισοί τηλεθεατές ζηλεύουν ψάχνοντας να βρουν ψήγματα πάνω της: "Κι εγώ με πλαστικές όμορφη θα ήμουν". Αφήνοντας να εννοηθεί -χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε- ότι δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας αρκετά όμορφους δίχως πλαστικές. Όλα τα κοινωνικά στερεότυπα περί ομορφιάς έχουν ριζωθεί μέσα μας, και αντί να προσπαθήσουμε να τα αποβάλλουμε, συνεχίζουμε να σπείρουμε κακία, μιζέρια και ζήλια.
Βλέπω κυριολεκτικά κάθε μέρα στο κανάλι μου σχόλια "πρέπει να πας στο My style rocks". Λες και είναι η Μέκκα του στυλ. Λες και θα ολοκληρωθεί σαν οντότητα ένα άτομο που αγαπάει το στυλ ή την μόδα, εάν βρεθεί μπροστά από τρεις κακεντρεχείς ανθρώπους που προσπαθούν να μείνουν στην επικαιρότητα αναιρώντας την εξαιρετική δουλειά που ενδεχομένως έχουν κάνει στον χώρο τους, επιλέγοντας τον εύκολο ρόλο του κριτή που κράζει -και ως εκ τούτου θα συζητηθεί. Ένας διαγωνισμός για το ποιος θα πει το χειρότερο σχόλιο, για το ποιος θα κάνει την διαγωνιζόμενη να κλάψει, το οποίο εμείς επικροτούμε. Και ύστερα θα συνεχίσουμε το επιφανειακό τροπάριο του "πρέπει να σταματήσει το bullying" την ίδια στιγμή που τα πάντα μας εκπαιδεύουν σε αυτό.
Υπάρχει το κοινό που έχει απόλυτη επίγνωση ότι αυτό που παρακολουθεί είναι "κακή τηλεόραση". Τους δημιουργεί μια αίσθηση υπεροχής και ανωτερότητας, βλέποντας το εκάστοτε show από απόσταση, σκεπτόμενοι ότι "είμαι καλύτερος από αυτούς". Είναι η ένοχη απόλαυση μετά από μια κουραστική μέρα, όπου θέλεις να κάνεις shut down και να μην σκέφτεσαι τίποτα. Ή είναι μια παρέα μέσα στην μοναχικότητα σου -το δράμα της τηλεόρασης σου δημιουργεί το αίσθημα ότι ανήκεις κάπου, χωρίς όμως να ρισκάρεις την δική σου φήμη και αξιοπρέπεια. Μπορεί απλώς να είναι χαιρέκακος άνθρωπος και να νιώθει ικανοποίηση όταν παρακολουθεί έναν κριτή να μιλάει χυδαία σε έναν διαγωνιζόμενο, γιατί κάποιος, κάποτε το έκανε και σε εκείνον.
Δεν θα προσποιηθώ ότι δεν έχει τύχει να γελάσω παρακολουθώντας Jersey Shore, αλλά τουλάχιστον αντιλήφθηκα νωρίς πόσο πολύ υποτιμάω την νοημοσύνη μου όταν δίνω η ίδια στον εαυτό μου τόσο φτηνά ερεθίσματα. Η εποχή που παρακολουθούσα τακτικά τηλεόραση, ήταν εκείνη που είχα πιο λίγη δημιουργικότητα από ποτέ. Γιατί πόσο δημιουργικός μπορεί να γίνει κάποιος, όταν μέσα στην μέρα του το μόνο ερέθισμα που έχει είναι "Κοίταξε τα αφτιά της, μοιάζει με τον Legolas". Σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι εάν προτιμάς την trash tv, δεν μπορείς να είσαι και δημιουργικός. Είμαστε πολύπλοκες οντότητες, και μπορούμε να έχουμε όλων των ειδών τα ερεθίσματα. Ωστόσο, γιατί να έχουμε τόσα πολλά επίβουλα, και λιγότερα θετικά; Η αρνητικότητα δεν πήγε κανέναν μπροστά. Και δυστυχώς στην τηλεόραση ακόμα δεν έχουν εμπεδώσει το εξής: Αν προκαλείς αρνητισμό θα συζητηθείς για μία εβδομάδα. Εάν κάνεις σωστά την δουλειά σου, δεν θα νιώθεις καν την ανάγκη να συζητηθείς. Θα το κάνουν ήδη, και για τους σωστούς λόγους.
Δεν είμαι εδώ για να σας επιβάλλω μια ορισμένη άποψη. Αντιλαμβάνομαι τους λόγους για τους οποίους κάποιος επιλέγει να διασκεδάζει με το λεγόμενο trash. Απλώς θεωρώ ότι δεν μας αξίζει τέτοιου είδους διασκέδαση. Αξίζουμε πολλά περισσότερα από αρνητικούς κριτές, δράματα, gossip και κάτι που έγινε (δυστυχώς) μόδα τελευταία, το λεγόμενο spill the tea. Έχετε την επιλογή να δώσετε στο μυαλό σας ερεθίσματα που θα επιφέρουν θετικά αποτελέσματα: Διαβάστε ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης, δείτε μια εξαιρετική ταινία από την οποία ενδεχομένως θα αντλήσετε έμπνευση, συζητήστε με τους φίλους σας για ιδέες, και όχι για ανθρώπους. Your mind rocks, fuck style. Μπορούμε να κάνουμε απίστευτα πράγματα με τον χρόνο που μας δίνεται, ας μην τον σπαταλάμε, ας τον αξιοποιήσουμε.
Δεν είναι τραγελαφικό να περιμένουμε από τους άλλους να μην ασχολούνται με την δική μας ζωή, αλλά εμείς να περιμένουμε πώς και πώς να κρίνουμε το κάθε τι στους άλλους; Ίσως να βλέπω κάποιες καταστάσεις πιο σοβαρά απ' ότι θα έπρεπε. Το δέχομαι. Αλλά τουλάχιστον μπορώ να κοιμάμαι το βράδυ γνωρίζοντας ότι δεν προβάλλω τα δικά μου κόμπλεξ σε τρίτους. Είναι πολύ εύκολο να κράζουμε και όλοι το έχουμε κάνει. Αλλά αν θέλουμε να διώξουμε την αρνητικότητα από γύρω μας, καλό θα ήταν να μην την προκαλούμε και κυρίως να μην την αναπαράγουμε.
xx,
Ακομα κατηγορουμε την γυναικεια σεξουαλικοτητα;
Μια από τις "χειρότερες" προσβολές για έναν άντρα είναι η υπόθεση ότι δεν είναι αρκετά αρρενωπός. Για τις γυναίκες είναι η υπόθεση ότι είναι σεξουαλικά "εύκολες". Για έναν άντρα το να έχει πολλούς ερωτικούς συντρόφους είναι σημείο περηφάνειας -παρόλο που χρειάζονται δύο για να γίνει κάτι τέτοιο. Για μία γυναίκα, είναι σημείο ντροπής. Τέτοιου είδους double standards θα έπρεπε να μας παρακινούν να σκεφτόμαστε γιατί η γυναικεία σεξουαλικότητα αποτελεί ντροπή.
Η συγγραφέας του "Mother, Madonna [or] Whore", Estella Welldon παρατηρεί ότι όταν βάζεις μια γυναίκα σε μία από αυτές τις κατηγορίες, είναι σαν να απαρνείσαι οποιαδήποτε άλλη πτυχή του χαρακτήρα της. Η κοινή γνώμη γύρω από την γυναικεία σεξουαλικότητα ποικίλει μεταξύ της σεμνοτυφίας, και στον εντελώς αντίποδα, της πρόκλησης και της χρήσης αυτής της σεξουαλικότητας για χειρισμό του άλλου ατόμου. Αυτές οι μονόπλευρες απόψεις μας κατευθύνουν μακριά από την πραγματικότητα: το γεγονός ότι όπως οι άντρες, έτσι και οι γυναίκες έχουν υγιή και φυσική διάθεση να είναι σεξουαλικοί.
Όσο τραγικό κι αν είναι, εν έτη 2018 ακόμα πρέπει να εκφράζονται τα απολύτως αυτονόητα. Προωθώντας την αντίληψη ότι οι άντρες "προέρχονται" από τον Άρη και οι γυναίκες από την Αφροδίτη, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η περαιτέρω ενίσχυση του χάσματος μεταξύ των φύλων. Η ερευνητής Janet Hyde στο "The Gender Similarities Hypothesis" εξηγεί ότι παρόλο που η διαφυλική διαφορά είναι μεγάλη "όσον αφορά τον αυνανισμό και τις πεποιθήσεις γύρω από το σεξ σε μία ελεύθερη σχέση, η διαφυλική διαφορά που αναφέρεται στην σεξουαλική ικανοποίηση είναι σχεδόν μηδενική."
Τα στερεότυπα ξεκινούν από τις επιρροές της κοινωνίας και του (οικογενειακού συνήθως) περίγυρου, κατά τις οποίες οι γυναίκες είναι πιο απίθανο να εκφράσουν την σεξουαλική τους επιθυμία. Η οπτική γωνία της κοινωνίας, μας υπενθυμίζει ότι οι άντρες "είναι σχεδιασμένοι" να επιζητούν σεξ, ενώ οι γυναίκες είναι σχεδιασμένες να το κατακρατούν. Αυτή η πεποίθηση θα ωθήσει τον άντρα να αποκρύψει την ενδεχόμενη ελλειπή σεξουαλική διάθεση φοβούμενος ότι θα δεχτεί τον ίδιο αρνητισμό που δέχεται μια γυναίκα που επιδεικνύει την σεξουαλικότητα της.
Μια διαδεδομένη διαστρέβλωση της κοινωνικής οπτικής επί του θέματος, είναι ότι οι άντρες θέλουν περισσότερο σεξ από τις γυναίκες -κάτι που φυσικά αποτελεί γενίκευση. Η θεραπευτής Louanne Cole Weston, επεσήμανε σε άρθρο ότι: "Όταν οι άνθρωποι ερωτήθηκαν σχετικά με την απόκλιση της συχνότητας επιθυμίας για σεξ, περίπου το 40% των ανδρών δήλωσαν ότι ήθελαν λιγότερο σεξ". Η Irwin Goldstein M.D. σχολίασε ότι ένας στους πέντε άνδρες έχει χαμηλή λίμπιντο, και περίπου το 30% των γυναικών δήλωσαν ότι είχαν περισσότερη διάθεση για σεξ σε σχέση με τους συντρόφους τους.
Ωστόσο, εάν οι γυναίκες είναι πράγματι λιγότερο σεξουαλικές από ότι οι άντρες, αυτό μπορεί να αποδοθεί ως έναν βαθμό στην δυναμική της οικογένειας. Οι οικογένειες τείνουν να είναι προστατευτικές απέναντι στις κόρες. Οι γονείς υπαγορεύουν τις δικές τους ηθικές, θρησκευτικές και προσωπικές πεποιθήσεις γύρω από το σεξ στα παιδιά τους, και κυρίως στις κόρες τους. Αισθήματα ενοχής και ντροπής γεννιούνται στα σπίτια όταν μαθαίνουν στα μικρά κορίτσια να κρύβουν το σώμα τους και να ντρέπονται γι' αυτό. Καθώς φτάνουν στην εφηβεία και ξεκινάνε οι πρώιμες σχέσεις, οι φιγούρες των γονιών γίνονται ακόμα πιο επικριτικές και αυστηρές, μαθαίνοντας στα κορίτσια να καταπιέζουν την σεξουαλικότητα τους. Οικογένεια, περίγυρος και media μεταδίδουν διαρκώς το μήνυμα ότι αν είσαι σεξουαλική, είσαι ταυτόχρονα και "τσούλα", το γνωστό -δυστυχώς- σε όλους "slut shaming".
Φυσικά, δεν μεγαλώνουν όλες οι γυναίκες σε ένα παρόμοιο ανθυγιεινό (περί απόψεων) περιβάλλον. Πολλές γυναίκες εκπαιδεύονται να σέβονται το σώμα τους, και ότι το να αναπτύσσεις σεξουαλικότητα είναι μια ευχάριστη μετάβαση στην ενηλικίωση. Όταν οι γονείς αποφεύγουν να συζητήσουν για ανάλογες φυσικές αλλαγές του ανθρώπινου σώματος, και τις αποκρύπτουν ως εάν πρόκειται για κάτι που θα πρέπει να ντρέπεσαι να συζητάς, τότε αυτή η άποψη θα παραμείνει στο μυαλό των παιδιών, και θα αντιμετωπίζουν την σεξουαλικότητα τους σαν κάτι ντροπιαστικό, ή κάτι που θα πρέπει να αποκρύπτουν και οι ίδιοι.
Η σεξουαλική διάθεση σε ένα ζευγάρι, αρχίζει να μειώνεται ύστερα από τρεις συγκεκριμένες φάσεις: γάμος, καριέρα και παιδιά. Βέβαια, δεν είναι μόνο η έλλειψη χρόνου ή οι υπόλοιπες ευθύνες που μας αποσυνδέουν από αυτήν. Οι γάμοι και οι μακροχρόνιες σχέσεις τείνουν να σπάνε όταν τα δύο μέρη παύουν να ελκύουν και να ελκύονται μεταξύ τους. Όταν εξαρτόμαστε υπερβολικά από τον άλλον, όταν μπαίνει στην μέση η απόλυτη εξοικείωση, όταν περιορίζεις την ελευθερία και την ατομικότητα του άλλου, τότε το άτομο αυτό μας ελκύει όλο και λιγότερο.
Όταν κάποιες γυναίκες γίνονται μητέρες και επενδύουν όλη την προσοχή τους στο παιδί, φυσικά απομακρύνονται από τους συντρόφους τους. Οι περισσότεροι από εμάς δεν είδαμε ποτέ την ρομαντική πλευρά της μητέρας μας -γιατί όπως είπαμε η κοινωνία την είχε εκπαιδεύσει να την καταπιέζει- οπότε οι νέες μητέρες ακολουθούν το ίδιο πλάνο που θυμούνται από τις δικές τους μητέρες. Η κοινωνία διαρκώς στέλνει μηνύματα στις γυναίκες, ότι από την στιγμή που θα αποκτήσουν παιδιά χάνουν το δικαίωμα της σεξουαλικότητας. Η ελευθερία γίνεται συνώνυμη της ανευθυνότητας και ο αυθορμητισμός μεταφράζεται ως ανωριμότητα. Το ίδιο ισχύει και για την δουλειά.
Η απόλυτη αφοσίωση της γυναίκας στην καριέρα της θεωρείται ότι την αποσυνδέει από την σεξουαλικότητα της, αφήνοντας την ζωή της να βγει εκτός ισορροπίας κατά έναν τρόπο που αποτυγχάνει να αναγνωρίσει την γυναίκα ως ολότητα. Αντιθέτως, η κοινωνία προσπαθεί να κατηγοριοποιήσει την ζωή της, και να την πείσει ότι ή θα ισχύει το σενάριο της συζύγου-μητέρας ή το σενάριο της δυναμικής αλλά single γυναίκας. Ακόμα, δεν έχουμε βρεθεί σε ένα σημείο που να προωθείται μια υγιείς εικόνα δυναμικής γυναίκας που δεν χαρακτηρίζεται η ολότητα της από ένα μοναδικό χαρακτηριστικό -είτε αυτό το χαρακτηριστικό είναι ο γάμος, είτε η μητρότητα, είτε η καριέρα.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα θεωρήσουν ότι όταν μια γυναίκα απολαμβάνει και επιδεικνύει την σεξουαλικότητα της, δεν είναι επειδή το θέλει πράγματι η ίδια, αλλά επειδή τα media την εκπαιδεύουν ότι αυτό περιμένει η κοινωνία από εκείνη προκειμένου να κερδίσει την προσοχή του άντρα. Κάτι που φυσικά, αντιβαίνει σε πολλές κοινωνικές κατασκευές που προαναφέρθηκαν. Η κοινωνία ποτέ δεν έμαθε την γυναίκα να είναι σεξουαλική -αντιθέτως την μάθαινε να ντρέπεται για την σεξουαλικότητα της και να παραμένει αγνή, γιατί τότε θα θεωρηθεί "αξιοπρεπές" άτομο. Το γεγονός ότι προσπαθούμε να μεταφράσουμε την σεξουαλική ελευθερία που διακατέχει τις σημερινές γυναίκες, ως κάτι αρνητικό και ως κάτι που δεν γίνεται φυσικά αλλά με στόχο να τραβήξει την προσοχή των αντρών, μας δείχνει πόσο προβληματική είναι ακόμα η κατάσταση. Που πρώτον, η γυναικεία σεξουαλικότητα είναι πάλι αλληλένδετη με την επιθυμία των αντρών και όχι με την δική της επιθυμία, και που δεύτερον, εξακολουθούμε να ψάχνουμε λόγους ώστε η γυναίκα να μην είναι σεξουαλική.
Όταν εξαναγκάζουμε έμμεσα μια γυναίκα να απεκδυθεί την σεξουαλικότητα της -διότι γνωρίζει ότι θα κριθεί έντονα γι' αυτό- τότε την αναγκάζουμε να απαρνηθεί ένα απόλυτα φυσιολογικό μέρος του ποια είναι. Δεν έχει σχέση με το σεξ σαν πράξη, αλλά με την αναγνώριση της ατομικής της ολότητας, της φυσικότητας του σώματος της, και των αναγκών της. Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να αισθάνεται ότι μπορεί να αποδεχτεί ολόκληρη την ταυτότητα του. Αν κάποιος σε αποκόπτει αυτό το δικαίωμα τότε είσαι λιγότερο ζωντανός, και λιγότερο "ο εαυτός σου". Γι' αυτό είναι τόσο σημαντικό να απομυθοποιούμε τις πεποιθήσεις γύρω από την γυναικεία σεξουαλικότητα, και να επιτρέπουμε σε κάθε άτομο να ζει ελεύθερα.
By Venetia Kamara
Οι γυναικες θα επρεπε να στηριζουν τις γυναικες
Έχοντας υπόψη τον σεξισμό που επικρατεί -εσωτερικευμένο και μη, μια μικρή ελπίδα αναζωπυρώνεται όταν βλέπεις γυναίκες να υποστηρίζουν άλλες γυναίκες. Ένα απλό παράδειγμα είναι η Adele, που όταν παρέλαβε το βραβείο Best Album στα φετινά Grammys προτίμησε να τιμήσει την Beyonce, αντί να δώσει έναν τυπικό ευχαριστήριο λόγο στην σκηνή. Οι κριτικοί έχουν χαρακτηρίσει το Lemonade ως την καλύτερη δουλειά της Beyonce μέχρι στιγμής, και είναι συναρπαστικό να βλέπεις ότι πιστεύει το ίδιο και μια άλλη μεγάλη καλλιτέχνις, πόσο μάλλον η νικήτρια του ανάλογου βραβείου.
Είναι τόσο ασυνήθιστο να ακούς μία γυναίκα που βρίσκεται στην κορυφή της καριέρας της, να επισημαίνει ότι δεν είναι η καλύτερη -ότι θεωρεί πως μία άλλη γυναίκα έχει πετύχει κάτι καλύτερο από εκείνη. Κι αυτό είναι μονάχα ένα παράδειγμα της επικαιρότητας. Ενώ αυτό το άρθρο θα μπορούσε να έχει καθολική απήχηση, στην πραγματικότητα πρέπει να δοθεί μια επιπλέον έμφαση στην σχέση μεταξύ των γυναικών.
Υπάρχουν δύο αντιλήψεις: Σύμφωνα με την πρώτη, η "Righteous" γυναίκα υποστηρίζει τις υπόλοιπες εξαιτίας ενός έμφυτου ηθικού ενστίκτου, που υποβόσκει λόγω του σεξισμού που βιώνουν όλες οι γυναίκες, και ως εκ τούτου λειτουργεί σαν ένα είδος προστασίας και αλληλοϋποστήριξης. Σύμφωνα με την "Queen Bee" αντίληψη, οι γυναίκες ανταγωνίζονται η μια την άλλη προκειμένου να αναδειχθούν περισσότερο.
Η Queen Bee αντίληψη έχει αρκετά κενά και γενικεύσεις. Όταν δύο άντρες ανταγωνίζονται μεταξύ τους, θεωρείται υγιής αντίδραση ενώ όταν συμβαίνει το ίδιο ανάμεσα σε δύο γυναίκες θεωρείται καρικατούρα του Mean Girls.Έρευνες έχουν δείξει ότι πολλές φορές τα ποσοστά αντρών που έχουν διάθεση ανταγωνισμού και σχολιασμού (gossip) είναι υψηλότερα από εκείνα των γυναικών, και παρ' όλα αυτά επικρατεί ακόμη η αντίληψη ότι υπάρχει μίσος μεταξύ τους. Ωστόσο, αυτή η νοοτροπία πηγάζει πολλές φορές από τις ίδιες τις γυναίκες, που έχουν αντιληφθεί λαθεμένα την έννοια του υγιούς ανταγωνισμού.
Εξαιτίας των social media δίνεται τεράστια τροφή για σύγκριση μεταξύ του εαυτού μας κι άλλων γυναικών. Ας αφήσουμε προς το παρόν το θέμα της εικόνας και της σεξουαλικότητας, του slut shaming και των στερεοτύπων, κι ας ασχοληθούμε με τα επαγγελματικά επιτεύγματα.
Τα social media και οι πληροφορίες που διαχέονται σε αυτά, χρησιμοποιούνται συχνά σαν ένας τρόπος να συνειδητοποιήσεις το επίπεδο στο οποίο βρίσκεσαι εσύ, με το να παρατηρείς σε ποιο επίπεδο βρίσκονται οι άλλοι. Ακούγεται θλιβερά αβάσιμο, σωστά; Ένας μικρός επαγγελματικός ανταγωνισμός μπορεί να φέρει θετικά αποτελέσματα, αλλά όταν αρχίζουμε την σύγκριση, ταυτοχρόνως προχωράμε και σε διαχωρισμό. Η σύγκριση αυτή αποκτά ακόμη μεγαλύτερη ισχύ όταν οι διάφορες διαβαθμίσεις γίνονται ακόμη πιο αισθητές στον ίδιο τον επαγγελματικό χώρο, κι όχι απλώς πίσω από μια οθόνη.
Είναι τόσο απελευθερωτικό να παραδεχτούμε ότι ακόμη κι όταν δουλεύουμε σκληρά, οι γυναίκες τις οποίες "ανταγωνιζόμαστε" στην πραγματικότητα είναι εκείνες που αξίζουν να "κερδίσουν". Αντί να ανησυχούμε για το ποιος θα μας προσπεράσει καθώς προσπαθούμε να φτάσουμε στην κορυφή, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την ενέργεια πιο αποτελεσματικά γιορτάζοντας τα επιτεύγματα των άλλων γυναικών.
Η Washington Post είχε αναφέρει ότι τα επιτελικά στελέχη γυναικείου φύλου στο γραφείο του Obama, διαμόρφωσαν μια στρατηγική "ενίσχυσης". Καθώς οι γυναίκες ήταν η μειονότητα στο γραφείο, συχνά οι ιδέες τους αγνοούνταν ή αποδοκιμάζονταν χωρίς δεύτερη σκέψη. Έτσι εάν μια γυναίκα είχε μια ενδιαφέρουσα ιδέα σε κάποιο meeting, οι υπόλοιπες γυναίκες θα επαναλάμβαναν την ίδια ιδέα αναπτύσσοντάς την και δίνοντας παράλληλα credits σε εκείνη που το σκέφτηκε πρώτη. Ακόμη και αυτό που έκανε η Adele ήταν ένα είδος στρατηγικής ενίσχυσης. Θα μπορούσε να είχε δεχτεί το βραβείο χωρίς να αναφέρει τίποτα, αντιθέτως επέλεξε να επευφημήσει την δουλειά μιας άλλης γυναίκας.
Η κορυφή είναι μια, και οι διεκδικητές της πολλοί. Θα είναι σχεδόν αδιανόητο να επιτύχουμε τις καλύτερες δυνατές επιδόσεις μας, όσο παρατηρούμε διαρκώς σε ποιο σημείο βρίσκονται οι υπόλοιποι. Όταν η κορυφή αποκτά εμμονική διάσταση, τότε η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και κάτι τέτοιο οδηγεί στον θάνατο της δημιουργίας.
Σύμφωνα με ένα παλιό ρητό "Εάν είσαι ο πιο έξυπνος σε ένα δωμάτιο, τότε είσαι σε λάθος δωμάτιο". Αν αποδεχτούμε το γεγονός ότι υπάρχουν κι άλλα άτομα στον τομέα μας που διαθέτουν περισσότερο ταλέντο από εμάς, αυτό δεν μας υποβιβάζει καθόλου -απεναντίας μας δίνει έμπνευση. Εάν είμαστε πραγματικά παθιασμένοι με αυτό που κάνουμε, τότε θα πρέπει να θαυμάζουμε τις γυναίκες που το πετυχαίνουν καλύτερα από εμάς. Κι έτσι θα αναγνωρίσεις ότι δεν είναι μονάχα η προσωπική σου επιτυχία για την οποία ενδιαφέρεσαι, αλλά και η επιτυχία του πολιτισμού.
xx,
Venetia
Γινε master του layering σε 7 βηματα
Ο χειμώνας ίσως είναι η εποχή για τα πιο δημιουργικά outfits. Μπορείς να συνδυάσεις πολλά διαφορετικά υφάσματα, να κάνεις mix & match κάτι που το καλοκαίρι είναι αδιανόητο λόγω της ζέστης. Το layering είναι το στυλ το οποίο αποτελείται από πολλά επίπεδα, κι όχι από τα βασικά: μπλούζα, παλτό, παντελόνι.
Όχι μόνο σε κρατάει ζεστή, αλλά παράλληλα σου δίνεται η δυνατότητα να εκφραστείς περισσότερο μέσω του στυλ σου. Παρακάτω συγκεντρώσαμε μερικά βήματα, που εάν τα ακολουθήσεις θα γίνεις master του layering.
1. Αν το στυλ σου είναι minimal, δώσε μια μικρή πινελιά στο look, προσθέτοντας μέσα από το πουλόβερ σου ένα μακρύ λευκό πουκάμισο. Extra love όταν τα μανίκια από το πουκάμισο -τα οποία έχεις αφήσει ξεκούμπωτα για effortless vibes- προεξέχουν του πουλόβερ.
2. Φόρεσε ένα λεπτό ζιβάγκο μέσα από μια μπλούζα με στρογγυλή λαιμόκοψη, κι από πάνω ένα ογκώδες παλτό.
3. Τα layers δεν αφορούν μόνο τα ρούχα καθαυτά, αλλά και τα αξεσουάρ. Φόρεσε ένα σκουφάκι ή ακόμη καλύτερα ένα καπέλο, δερμάτινα γάντια ή κασκόλ.
4. Ενώ το κασκόλ είναι το πιο συνηθισμένο αξεσουάρ για layering, στην πραγματικότητα είναι λίγο tricky. Αν επιλέξεις ένα μονόχρωμο, φαρδύ και μακρύ κασκόλ, φρόντισε να το συνδυάσεις με ένα minimal look, και κυρίως με ένα παλτό σε διαφορετικό χρώμα από αυτό του κασκόλ. Αν το παλτό και το κασκόλ είναι ίδιου χρώματος, θα δημιουργήσεις παραπανίσιο όγκο στο σώμα, όπου οι λεπτομέρειες δεν θα είναι ευδιάκριτες και το outfit θα φαίνεται χαοτικό. Επίσης εάν ένα από τα δύο κομμάτια έχουν κάποιο μοτίβο -ας πούμε καρό- τότε το άλλο κομμάτι καλό θα ήταν να παραμείνει μονόχρωμο.
5. Φόρεσε ένα ανοιχτό πουκάμισο πάνω από ένα πουλόβερ με ζιβάγκο για ανδρόγυνο στυλ. Από πάνω επίλεξε ένα στενό μακρύ παλτό για να ισοβαθμίσεις τον όγκο.
6. Δοκίμασε να φορέσεις ένα δερμάτινο jacket ή ένα blazer μέσα από μια φαρδιά καμπαρτίνα.
7. Ή το αντίθετο. Φόρεσε ένα κοντό leather jacket πάνω από ένα στενό μακρύ παλτό.
xx,
Venetia
Γιατι δεν παιρνουμε στα σοβαρα τους bisexual;
Σε συνέντευξη της στο Rolling Stones, η Evan Rachel Wood, μίλησε για το γεγονός ότι έχει πέσει δύο φορές θύμα βιασμού. Αργότερα, ανέβασε ένα tweet στο περιοδικό, το οποίο έλαβε χιλιάδες θετικές απαντήσεις αλλά και ιστορίες ανά τον κόσμο. Επίσης μίλησε για ένα θέμα, που έχει λάβει ελάχιστη προσοχή στα media: Την αμφιφυλοφιλία και τις δυσκολίες που έχει.
"(Το να είσαι bisexual) συζητείται πάντα ως μια φάση ή κάτι ανόητο, ή κάτι που κάνεις για να τραβήξεις την προσοχή", είπε στο Rolling Stones. "Για την αμφιφυλοφιλία συνήθως γυρίζουν ειρωνικά τα μάτια τους. Και δεν είχα καταλάβει πόσο καταστροφικό ήταν αυτό, μέχρι που ήθελα να κάνω υγιείς σχέσεις ως ενήλικη και συνειδητοποίησα ότι εξακολουθούσε να υπάρχει ντροπή και στίγμα γύρω από την σεξουαλικότητα μου, κάτι που επηρέαζε τον τρόπο με τον οποίο σχετίζομαι με τους ανθρώπους."
Δεν μιλάμε για την αμφιφυλοφιλία με τον ίδιο τρόπο που μιλάμε για οποιονδήποτε άλλο σεξουαλικό προσανατολισμό ή ταυτότητα. Η αμφιφυλοφιλία θεωρείται υπερ-σεξουαλικότητα. Οι bi αντιμετωπίζονται ως πρόστυχοι, άπληστοι ή και τα δύο, αναξιόπιστοι και ως άτομα που φοβούνται την δέσμευση. Πιστεύεται ότι είναι πολύ νέοι για να συνειδητοποιήσουν τι θέλουν, ή απλώς "δεν έχουν διαλέξει ακόμη μεριά". Είναι δειλοί γιατί δεν έχουν αποδεχτεί ότι είναι gay. Ή θέλουν να τραβήξουν την προσοχή. Παρόλο που ο κόσμος -έστω, μια μερίδα του κόσμου- δείχνει κατανόηση απέναντι στις μειονότητες, οι bisexual εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται σαν αστείο. Γιατί;
" Πες σε έναν straight άντρα ότι είσαι bi και θα νομίζει ότι είναι ok να σου ζητήσει τρίο, ή θα σου πει να το αποδείξεις με ντοκουμέντα, ή θα σε ρωτήσει τι ακριβώς κάνεις στο κρεβάτι με μια γυναίκα, προκειμένου να ικανοποιήσει τις δικές του σεξουαλικές φαντασιώσεις. "
Υπάρχει ένας πολύ συγκεκριμένος τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουμε την αμφιφυλοφιλία στα media. Στα μέσα, η λέξη "bisexual" συχνά ενσωματώνεται έτσι ώστε να φαίνεται σαν τάση, σαν να είναι συμπεριφορά κι όχι προσανατολισμός, ή συγχέεται με μια πολλή αφηρημένη έννοια. Εναλλακτικά, απορρίπτεται ολοκληρωτικά, όπως αποδεικνύει ο πρόσφατος τίτλος του Daily Mail "Γιατί οι νεαρές γυναίκες λένε ότι είναι bisexual;" (Εμ, γιατί είναι;).
Η αμφιφυλοφιλία χρησιμοποιήθηκε πολύ το καλοκαίρι του 2016, εναντίον της Amber Heard, όταν η υπόθεση της για ενδοοικογενειακή βία ακούστηκε στο δικαστήριο. Τα πρωτοσέλιδα έσπευσαν να γράψουν ότι ο Johnny Depp τρελαινόταν στην ιδέα πως η Heard θα τον απατούσε, επειδή ήταν bi κι όχι straight. Κι ως εκ τούτου, αχόρταγη. Αφέθηκε η υπόθεση της στο δικαστήριο ανοιχτή, για περαιτέρω έλεγχο λόγω της σεξουαλικότητας της και τις "αναξιοπιστίες" που προκύπτουν από αυτήν; Αναμφισβήτητα, ναι.
Στην τηλεόραση, τα βιβλία και τις ταινίες, η αμφιφυλοφιλία δεν παρουσιάζεται με σωστό τρόπο. Παρόλο που τα στατιστικά δείχνουν ότι υπάρχουν περισσότεροι bi, από λεσβίες και gay στην LGBTQ+ κοινότητα, οι bi εξακολουθούν να παρουσιάζονται σαν κάποιο είδος ανωμαλίας ακόμη και σε σύγχρονους πολιτισμούς. Ακόμη και στο Orange Is The New Black, που η πρωταγωνίστρια -Piper- είναι ξεκάθαρα bi, στην σειρά περιγράφεται μονάχα ως straight, ή gay ή ξανά straight.
Την ίδια στιγμή που...
Συγχρόνως, στις ταινίες που η αμφιφυλοφιλία αναγνωρίζεται κανονικά, συνήθως παρουσιάζεται σαν κάποιο ελάττωμα του χαρακτήρα κι όχι σαν φυσιολογικό κομμάτι της προσωπικότητάς του. Η ετήσια αναφορά του GLAAD έδειξε ότι οι bisexual χαρακτήρες στα μυθιστορήματα απεικονίζονται ως αναξιόπιστοι, επιρρεπής στην απιστία και με έλλειψη ηθικής.
Με αυτήν την "έλλειψη ηθικής", ο περισσότερος κόσμος συγχέει στο μυαλό του τους bi, και τους συμπεριφέρεται διαφορετικά. Πες σε έναν straight άντρα ότι είσαι bi και θα νομίζει ότι είναι ok να σου ζητήσει τρίο, ή θα σου πει να το αποδείξεις με ντοκουμέντα, ή θα σε ρωτήσει τι ακριβώς κάνεις στο κρεβάτι με μια γυναίκα, προκειμένου να ικανοποιήσει τις δικές του σεξουαλικές φαντασιώσεις. Επομένως, γίνεται μια δευτερεύουσα αντικειμενοποίηση -η ιδέα ότι μια bi γυναίκα είναι πιο πρόστυχη και σεξουαλικά ελεύθερη, ενισχύει την εντύπωση ότι οι γυναίκες είναι σεξουαλικά αντικείμενα.
Όχι μόνο έχει αποδειχθεί ότι η αντικειμενοποίηση της γυναίκας συνδέεται άμεσα με την βία εναντίων των γυναικών, αλλά επίσης οι έρευνες δείχνουν ότι η ρητορική γύρω από την αμφιφυλοφιλία αποτελεί κίνδυνο. Ένα 35% των straight γυναικών, 43,8% των gay γυναικών και 61,1% των bi γυναικών, έχουν πέσει θύματα βιασμού, φυσικής βίας ή stalking από σεξουαλικό σύντροφο, σύμφωνα με την CDC έρευνα του 2010. Την ίδια στιγμή, οι bisexual άντρες αντιμετωπίζονται ειρωνικά ως gay, που απλώς δεν έχουν αποδεχτεί τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό.
Οι ακριβείς λόγοι για τους οποίους οι bi γυναίκες βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη, ωστόσο ο εξοστρακισμός τους από την κοινωνία και η διαγραφή τους από την κουλτούρα των media σίγουρα αποτελεί καίριο παράγοντα. Εν έτη 2017, οι bi γυναίκες δεν θα έπρεπε να είναι τόσο "αόρατες" και στιγματισμένες κυρίως όταν αυτό τις βάζει σε κίνδυνο -είτε με την έννοια της φυσικής βίας είτε με την έννοια της εκμετάλλευσης. Και παρόλο που άτομα όπως η Evan Rachel Wood μιλάνε για το ζήτημα, εμείς γιατί δεν ακούμε;
xx,
Venetia
Η μοναχικοτητα ειναι υποτιμημενη
Οι άνθρωποι φοβούνται να είναι μόνοι τους. Αισθάνονται ανασφάλεια όταν κάνουν ακόμη και την πιο απλή ασχολία μόνοι τους. Σπάνια βλέπεις ανθρώπους να είναι μόνοι σε μια καφετέρια, κι όταν γίνεται αυτό συνήθως έχουν το wifi σαν συντροφιά, μη ξεκολλώντας το βλέμμα τους από την οθόνη. Όχι επειδή βλέπουν ή διαβάζουν κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον στο κινητό τους, αλλά γιατί φοβούνται πως αν κάποιος τους δει να απολαμβάνουν την παρέα του εαυτού τους, θα τους χαρακτηρίσουν outsider ή ακόμη και creepy. Από πότε η μοναχικότητα έγινε creepy;
Από τότε που η ανασφάλεια μετατράπηκε σε εξαναγκαστική εξωστρέφεια. Αλληλοεξαρτόμαστε τόσο πολύ από τους υπόλοιπους, που ξεχνάμε να βρούμε την ευτυχία στον εαυτό μας. Έχουμε συνδέσει την ευτυχία με την ποσότητα -πόσοι άνθρωποι συναποτελούν τον περίγυρό μας, πόσες σχέσεις είχαμε, και σε μια ακραία περίπτωση, πόσα likes λαμβάνει μια φωτογραφία. Ακραία, αλλά υπάρχουσα.
Ακόμη και τα social media όμως, είναι μια απεγνωσμένη κοινωνική αναρρίχηση: "Κοιτάξτε πόσο ενδιαφέρουσα και γεμάτη είναι η ζωή μου". Κατασκευάζεις την εικονική ευτυχία σου προκειμένου να την παρουσιάσεις στα μάτια των "φίλων" σου στο Facebook, ενώ την ίδια στιγμή απομονώνεις τον εαυτό σου από τους άλλους και υπερμεγενθύνεις την μοναξιά σου. Αλλά δεν πειράζει, κοίταξε πόσα likes πήρες!
Φτάνεις σε ένα σημείο, να μην ξέρεις καν ποιος είσαι πραγματικά -έξω από τον εικονικό κόσμο που έχεις επιλέξει να χτίσεις. Γιατί πολύ απλά, έχεις ξεχάσει να περάσεις λίγο χρόνο με τον εαυτό σου, να ανακαλύψεις ιδιαίτερες πτυχές του χαρακτήρα σου, τι μπορείς να καταφέρεις, τι μπορείς να δημιουργήσεις, τι πραγματικά σε κάνει να γελάς όταν δεν σου "επιβάλλει" το γέλιο ένα πολυφορεμένο meme. Κι όλα αυτά, για τον φόβο του πώς θα γίνει αντιληπτή η επιλεγμένη μοναχικότητα σου από τους άλλους.
Το να είσαι δημοφιλής είναι υπερεκτιμημένο. Το να βρίσκεσαι σε πολλούς κοινωνικούς -ανούσιους- κύκλους, να γνέφεις φιλικά σε άτομα που γνωρίζεις ελάχιστα, δεν σου προσφέρει τίποτα, απλώς σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Το να είσαι μοναχικός είναι υποτιμημένο. Ίσως να αισθανθείς άβολα στην αρχή γιατί είναι μια καινούρια εμπειρία, αλλά σταδιακά αποκτάς μια αυτοδυναμία που σε στέλνει ψηλότερα από τους άλλους. Όχι με κάποια σνομπ, αφ' υψηλού έννοια, αλλά με την έννοια ότι μπορείς να κάνεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου ευτυχισμένο, δίχως να στηρίζεσαι σε κάποιον άλλον.
Δεδομένου ότι είμαστε εγγενώς κοινωνικά πλάσματα, μας εγκαθιστούν έμμεσα την αντίληψη ότι η ευτυχία προκαλείται μέσω της αλληλεπίδρασης, κάτι που ισχύει. Ωστόσο, έχουμε απεκδυθεί την εξατομίκευση μας και συσσωρεύουμε τους εαυτούς μας στο πολιτιστικό παραδειγματισμό. Και η συμμόρφωση αυτή εκτρέφει την στασιμότητα.
Το κατασκεύασμα της "αγάπης" μας δίνει το πιο καθολικό παράδειγμα. Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε κατά το ήμισυ ολοκληρωμένες οντότητες, κι ότι πρέπει να βρούμε το άλλο μας μισό για να βιώσουμε την πραγματική ευτυχία. Ξεχνάμε όμως ότι δεν βρίσκεις την αγάπη, δεν εξαναγκάζεις τον εαυτό σου σε αυτήν, απλώς συμβαίνει -you don't find love, you just fall.
Η αγάπη αποκτά την μορφή ασπίδας ενάντια στην μοναξιά, μια αναγκαιοποίηση αντί για μια συμπαντική ανταμοιβή. Έτσι οι σχέσεις μετατρέπονται σε προσδοκία, και η μονογαμία σε επιφανειακή δήλωση μη- μοναχικότητας. Εάν είσαι single σίγουρα θα έχεις ακούσει την ερώτηση "γιατί δεν έχεις σχέση;" ως εάν πρέπει να βρίσκεσαι σε σχέση σε κάθε σημείο της ζωής σου προκειμένου να συμβαδίζεις με αυτό που εκλαμβάνεται ως "φυσιολογικό".
Όταν είσαι μόνος αποκτάς περιέργεια για περισσότερα πράγματα, εξασκείς το μυαλό σου, εξελίσσεις τον χαρακτήρα σου και τις δυνατότητες σου, γίνεσαι ανεξάρτητος. Η ανεξαρτησία δεν θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ως υπερδύναμη. Είναι σίγουρα ένα τεράστιο προσόν, αλλά προκειμένου να ζήσεις επί της ουσίας, δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζεις τα πάντα μόνος σου. Ναι μεν χρειάζεται δύναμη να είσαι μόνος απέναντι σε δύσκολες καταστάσεις, αλλά θέλει ακόμη περισσότερη δύναμη να δεχτείς βοήθεια -αν όχι απαραίτητα επειδή την χρειάζεσαι, έστω επειδή κάποιος άλλος στην προσφέρει απλόχερα.Γιατί είναι καλό να είσαι ανεξάρτητος, αλλά χρειάζεται να είσαι και ευάλωτος, διαφορετικά κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Τον εμποδίζεις από το να αισθανθεί.
Όταν ξέρεις τόσο καλά τον εαυτό σου, έχεις καλύτερη αντίληψη για το ποια άτομα θέλεις να έχεις δίπλα σου. Τα άτομα που πραγματικά θα σε κάνουν ακόμη πιο ευτυχισμένο απ' ότι κατάφερες να είσαι. Οι σχέσεις σου με τους ανθρώπους αποκτούν ποιότητα, γιατί είναι αβίαστες. Γιατί δεν χρειάζεσαι την ύπαρξη του άλλου στην ζωή σου, αλλά παρ' όλα αυτά την έχεις επιλέξει. Δεν βαστιέσαι από μια σχέση φοβούμενος την μοναξιά, γιατί ξέρεις ότι περνάς όμορφα και μόνος. Έτσι, δεν παραμένεις στο άσχημο, αλλά περιμένεις το καλύτερο.
Subscribe to:
Posts
(
Atom
)